28 mei 2022. Vandaag staat Mount Snowdon op het programma, de hoogste berg van Wales. Deze meer 1085 meter. Aan de voet ben je op 122 meter boven zeeniveau dus dat betekent 963 meter klimmen. Het pad is ongeveer acht kilometer lang en is wisselend goed te belopen maar sommige stukken zijn pittig. De start is al best steil maar na enkele honderden meters zwakt het redelijk af. Het pad bestaat uit grote brokken platte stenen met daartussen steengruis. Op sommige plekken is het alleen van steengruis, op andere weer alleen grote stenen. Het is goed opletten waar je telkens je voeten neerzet: hier wandelen met gewone schoenen is vragen om moeilijkheden. Hoewel, één dame vindt het nodig om op hakken de berg te beklimmen. Nadat ik haar had ingehaald, heb ik haar niet meer terug gezien. Een enkeling besluit om hardlopend de berg te bedwingen.
Op ongeveer een kwart van de route wandel je onder een spoorbrug door. Je kunt de berg namelijk ook bezoeken met behulp van een trein. Deze rijdt over een smalspoor en wordt door een kleine locomotief voortgetrokken of voortgeduwd. De trein gaat niet verder dan het één na het laatste station. De rest moet van de reis moeten passagiers klimmen óf met de trein terug óf naar beneden wandelen.
De omgeving is ronduit fantastisch. Hier en daar staat een boerderij die door een landweg is te bereiken. Doordat er nog steeds laaghangende bewolking is en de zon af en toe door de wolken schijnt heeft dat een betoverend effect op het landschap. Hier wonen amper mensen, des te meer schapen lopen er rond. Halverwege is een kleine uitspanning waar je thee, koffie of warme chocolademelk kunt kopen. Nadat ik een kop koffie heb gedronken, vervolg ik mijn weg. Rechts zie ik een groot meer, dat wordt gevoed door een aantal stroompjes. Vanuit het meer loopt weer een rivier richting het dorp. Vlak voor het dorp gaat de rivier over in de Ceunant Mawr Waterfall die we gisteren hebben bezocht. Overal waar ik loop zie ik bergstroompjes die kabbelend richting de rivier lopen. Hoeveel water komt ernaar beneden als het hard regent? Geen idee en ook geen zin om dit nu te gaan beleven.
Niet veel later nader ik station Clogwyn op 770 meter hoogte waar de trein stopt, een half uur blijft wachten om daarna weer naar beneden te vertrekken. Snel rekenen betekent dat ik nog 315 meter de hoogte in moet. De routebeschrijving waarschuwt voor dit gedeelte: het is het meest gevaarlijke en steile pad. En dat blijkt: het stijgingspercentage is vreselijk hoog en het kost echt moeite om vooruit te komen. Naast de steilte is de ondergrond ook nog eens erg ruw. Opletten dus!
Ik kijk naar boven en zie dat in de verte het pad naar links toe draait. Ben benieuwd hoe het daar is. Maar eerst dit pad. Af en toe haal ik een hijgend en puffend iemand in en ook ik word af en toe ingehaald. Opvallend is dat jong en oud de uitdaging aangaat. Tempo is niet belangrijk, het is immers geen wedstrijd. Heel langzaam nader ik het punt waar het pad naar links draait en dan zie ik het doel: de top van Mount Snowdon. Helaas is de top in nevelen gehuld, maar dat weer let niemand om verder te gaan. Opeens verdwijnt de nevel en breekt de zon vol door. Alsof het zo moet zijn. De top is in volle glorie te zien en op de weg daarnaartoe zie ik een hele rij mensen. De laatste loodjes zijn de grote ongelijke traptreden. Nog zo’n tien treden en ik sta oog in oog met het monument op de top. Ik heb het gehaald! Het uitzicht is magnifiek, betoverend en niet van deze wereld. De schoonheid is met geen pen te beschrijven. Ik hoor her en der de oh’s en de ah’s van bewondering.
Ik verlaat de top en maak nog een paar foto’s van de omgeving. Nu wordt het tijd om weer naar beneden te wandelen om Erica bij station Clogwyn op te wachten. De beklimming van het laatste stuk was bijzonder pittig, de afdeling des te pittiger. Omdat de ondergrond ruw is door het gesteente is het erg opletten. Daarbij moet ik ook telkens tussen de klimmende mensen door laveren. Gelukkig gaat het allemaal goed en na ruim een half uur zie ik het station. Nog een klein stukje wandelen, onder de brug door en ik ben er. Niet veel later komt de trein aan puffen. De passagiers stappen uit en samen met Erica begin ik aan de afdaling.
Qua tijd gaat de afdaling een stuk sneller. Het is ook een stuk drukker op de route. Mensen van allerlei allure trekken voorbij: jong, oud, dun, dik, blank, getint, man, vrouw et cetera. Allemaal met maar één doel. We komen ook een groep mensen tegen met blauwe ballonnen. Ik vraag één van de deelnemers naar het waarom. Alle deelnemers die een ballon bij zich hebben, hebben een geliefde verloren door kanker. Om aandacht te vragen voor deze vreselijke ziekte hebben deze mensen zichzelf uitgedaagd om namens hun overleden geliefde deze berg te beklimmen. Daar kun je alleen maar respect voor hebben.
Langzaam dalen we verder af en bij de laatste brug beklimt een veteraan kruipend Mount Snowdon om aandacht te vragen voor de veteranen. En zo heeft iedereen een eigen doel. Uiteindelijk bereiken we weer de verharde weg en we raken aan de praat met een man uit Liverpool. Samen met zijn achtjarige zoon heeft hij de berg vandaag bedwongen. We nemen afscheid en stoppen bij het railway-restaurant om een patatje te eten. Terugkijkend hebben we een mooie tocht gehad. Als iemand zou vragen waarom ik de top wilde bereiken, dan is mijn antwoord: voor het uitzicht natuurlijk! En zo is het.
erwin_damhuis
Reageer
Door op Verzenden te klikken gaat u akkoord met onze Privacyverklaring (AVG)